Virada á esquerda ou Segunda Transición?
Un Goberno de coalición en España é unha auténtica novidade histórica. Se ademais se tratar da confluencia no poder do PSOE e Unidas Podemos, dúas forzas de esquerda, resulta algo único e transcendente, un feito insólito desde as postrimerías da Segunda República. Sempre que aceptemos que o partido de Pedro Sánchez estea situado nese rexistro ideolóxico, o que supón moito presumir. Outra cousa é concluír (a priori) que dese consello carnal saia un Executivo «rotundamente progresista», como promete o secretario xeral da outrora forza socialdemócrata. Porque a recente experiencia habida a pequena escala para nada avala semellante suposto.
Os partidos de esquerda así nomeados xa ensaiaran antes a cohabitación, e o resultado foi lamentabel. Houbo e non foi nada nesa operación deseñada por Podemos e Esquerda Unida (EU) que os seus respectivos portavoces, Pablo Iglesias e Alberto Garzón, celebraron como o «pacto de los botellines»
Porén no campo da estrita gobernabilidade ambos os partidos, cada un á súa bóla, xa experimentaran a fórmula co PSOE en dous escenarios. Un foi a nivel autonómico, e a experiencia é como para esquecela piadosamente. EU entrou no goberno socialista andaluz sendo presidenta Susana Díaz, a celebrada estadista que logrou máis avais que votos nas primarias á secretaria xeral do PSOE. Alí os camaradas de Garzón chegaron a ostentar a vicepresidencia da Junta, cargo que desempeñou o entón responsabel da federación bética Diego Valderas. Foi durante a fase álxida do escándalo dos ERE, e esa alianza serviu para maquillar a un socialismo rocieiro xa notoriamente desacreditado. Pero nin pago nin agradecido. En canto EU deixou de ser útil para desviar atención sobre a colosal fraude, Valderas foi olímpicamente defenestrado. Sen nocturnidade mas con aleivosía, maos inocentes fixeron chegar aos medios de comunicación un documento sobre a compra a prezo de ganga da vivenda do seu veciño, desafiuzado ao non poder pagar a hipoteca tras quedar en paro. O mesmo Valderas que impulsara unha Lei Antidesafiuzamentos para familias en situación de risco militara no campo dos desapiadados caseiros.
O segundo experimento afectou a Podemos e tivo como parella de feito ao PSOE de Castela-A Mancha liderado por Emiliano García Page, o máis españolista de cuantos baróns pisan Ferraz. Con esas vimbias, e para evitar a desfeita á hora dos orzamentos, cociñouse a entrada de Podemos na Xunta de Comunidades. Coubo a sorte ao seu home forte na zona, José García Molina. De agosto do 2017 a xullo do 2019, o secretario xeral dos morados na rexión ostentou a vicepresidencia segunda naquel Goberno socialista. Protagonizando, no entanto, unha esquizofrenia política similar á de Valderas. Molina pasou de promocionar o <
O seis intrusos que ousaran reconstruír un pobo de Guadalaxara, abandonado e en ruínas desde medio século atrás, foron condenados a ano e medio de cárcere e multas de 16.380 a instancia da demanda presentada por «a propiedade». É dicir, a Xunta de Comunidades de Castela-A Mancha en coalición de esquerdas ben avenidas.
Estes sucedidos, narrados de xeito desembarazado, non procuran sentaren cátedra nen predeciren o futuro político. Expuxéronse en carne viva para mostraren que as infamias argalladas desde o pedestal institucional nunca veñen soas. Arrastran lama en forma de complicidades cos corruptos establecidos ou sometemento aos designios de poderosos e as súas iniquidades. Que non outra cousa é o que exemplifica a recente sentenza do caso dos ERE, o desfalco sistemático de 680 millóns de euros desde a presidencia da Junta de Andalucía ao longo dunha década na segunda rexión con maior índice de paro de Europa. Un saqueo de diñeiro público utilizando os fondos habilitados para axudar a traballadores asoballados pola crise. Botín desviado con teimosia para favorecer á clientela do partido gobernante e cebar aos seus sindicatos amigos, CCOO e UXT. Unha rede de favores mutuos mediante a cal a clase dirixente blindaba financeiramente á súa contorna ideolóxica, familiar, sindical e empresarial, mentres os agraciados correspondían votando a piñón fixo a favor dos seus benefactores en todas as eleccións para que todo seguise atado e ben atado. Puro Réxime do 78 en versión do case corenta anos de monopolio socialista abaixo de Despeñaperros. Un desfalco tan descarado e extravagante que o ex presidente Manuel Chaves, agora condenado por prevaricación, tivo o callo de nomear en 2006 Filla Predilecta de Andalucía á Duquesa de Alba, Grande de España. A maior latifundista do vello continente recoñecida na súa excelencia absentista por un dos fornecedores do saque dos ERE (unha hidra da que aínda penden 146 pezas por xulgar). E todo iso en vésperas do crac económico-social que batería na cidadanía levando aos indignados do 15-M a ocupar rúas e prazas ao berro de <>.
Con eses antecedentes cómpre dubidar seriamente que dos dez puntos do Preacordo para un Goberno de Coalición PSOE/U-P saia algo máis que unha reedición daqueloutro pacto entre vermellos e azuis (o PSOE filipista, o PCE carrillista e os herdeiros do franquismo) que selou o Réxime do 78. Aquela Transición entronizou nas institucións nacentes a partidos e sindicatos que até entón foran o cerne activo da oposición á ditadura. O prezo a pagar foi a renuncia a todo o que cheirase a ruptura democrática. Por iso é polo que se aceptase unha Lei de Amnistía que decretaba a impunidade para todo o armazón franquista; se abandonara o dereito de autodeterminación; se consentira que o Xefe do Estado e das Forzas Armadas fose o Rei designado polo Caudillo; e os Pactos da Moncloa foran aprobados para asegurar o modelo económico capitalista a futuros dunha Constitución que se aprobaría tras consumarse semellante grolo.
Estes sucedidos, narrados de xeito desembarazado, non procuran sentaren cátedra nen predeciren o futuro político. Expuxéronse en carne viva para mostraren que as infamias argalladas desde o pedestal institucional nunca veñen soas. Arrastran lama en forma de complicidades cos corruptos establecidos ou sometemento aos designios de poderosos e as súas iniquidades. Que non outra cousa é o que exemplifica a recente sentenza do caso dos ERE, o desfalco sistemático de 680 millóns de euros desde a presidencia da Junta de Andalucía ao longo dunha década na segunda rexión con maior índice de paro de Europa. Un saqueo de diñeiro público utilizando os fondos habilitados para axudar a traballadores asoballados pola crise. Botín desviado con teimosia para favorecer á clientela do partido gobernante e cebar aos seus sindicatos amigos, CCOO e UXT. Unha rede de favores mutuos mediante a cal a clase dirixente blindaba financeiramente á súa contorna ideolóxica, familiar, sindical e empresarial, mentres os agraciados correspondían votando a piñón fixo a favor dos seus benefactores en todas as eleccións para que todo seguise atado e ben atado. Puro Réxime do 78 en versión do case corenta anos de monopolio socialista abaixo de Despeñaperros. Un desfalco tan descarado e extravagante que o ex presidente Manuel Chaves, agora condenado por prevaricación, tivo o callo de nomear en 2006 Filla Predilecta de Andalucía á Duquesa de Alba, Grande de España. A maior latifundista do vello continente recoñecida na súa excelencia absentista por un dos fornecedores do saque dos ERE (unha hidra da que aínda penden 146 pezas por xulgar). E todo iso en vésperas do crac económico-social que batería na cidadanía levando aos indignados do 15-M a ocupar rúas e prazas ao berro de <
Con eses antecedentes cómpre dubidar seriamente que dos dez puntos do Preacordo para un Goberno de Coalición PSOE/U-P saia algo máis que unha reedición daqueloutro pacto entre vermellos e azuis (o PSOE filipista, o PCE carrillista e os herdeiros do franquismo) que selou o Réxime do 78. Aquela Transición entronizou nas institucións nacentes a partidos e sindicatos que até entón foran o cerne activo da oposición á ditadura. O prezo a pagar foi a renuncia a todo o que cheirase a ruptura democrática. Por iso é polo que se aceptase unha Lei de Amnistía que decretaba a impunidade para todo o armazón franquista; se abandonara o dereito de autodeterminación; se consentira que o Xefe do Estado e das Forzas Armadas fose o Rei designado polo Caudillo; e os Pactos da Moncloa foran aprobados para asegurar o modelo económico capitalista a futuros dunha Constitución que se aprobaría tras consumarse semellante grolo.
Corenta e pico anos máis tarde a historia soa coñecida. Como entón estamos ante unha quebra de lexitimidade do sistema e nunha contorna económica adverso que ameaza repetir a Gran Recesión do 2008 (na década dos anos setenta a diana estivo na crise do petróleo) .Con ese panorama resultaría case unha heroicidade que partidos con semellantes traxectorias de avidez por chegar ao Goberno a calquera prezo fosen protagonizar o auténtico cambio que os seus antepasados frustraron. Estando ademais, como de feito están, comprometidos polo principio de Estabilidade Orzamentaria e Sustentabilidade Financeira que desenvolve a reforma do artigo 135 da Constitución, precisamente cando o paro estrutural, a precariedade laboral, a polarización da desigualdade social, a emerxencia climática e a financiarización da economía fan da política convencional unha ruleta rusa. Neste marco de incerteza, a previa renuncia á parte máis incisiva do seu programa Unidas Podemos (os de Iglesias, o Jeremy Corbyn español?, enmudeceran tras a sentenza dos ERE; apoiaron os orzamentos neoliberais do PNV en Euskadi en plena sentenza do «caso de Miguel», a maior trama de corrupción política do nacionalismo vasco, e facendo méritos abstivéronse na votación da «Lei Mordaza Dixital») non parece augurar nada bo. Sobre todo porque os poderes fácticos saben que en tempos de grave mudanza a mellor para evitar que se desborde a protesta social é que as contrarreformas á machada fágaas a esquerda no Poder, como ocorreu entón. A dereita só funciona en épocas de prosperidade, porque cando vén mal dadas a súa belixerancia desde o Goberno adoita incendiar as rúas. Mesmo se pode procurar un paralelismo, nolens volens, entre a Primeira e a Segunda Transición na pacificación dos offsides, o PCE de outrora e ERC de hogano. Transando a súa legalización por comulgar coa monarquía, no caso dos comunistas, e o apoio ao Goberno de Coalición PSOE-UP a cambio de favores penais e concesións políticas, no dos republicanos. Un caso claro de que camiño máis curto non sempre é a liña recta.
E para rematar este percorrido sobre a urdimbe que abre a Segunda Transición en barbecho, volvamos ao buraco negro dos ERE como paradigma da alta criminalidade do Estado cando é tutelado por unha caste política en exclusiva. Partindo da presunción de inocencia que cabe atribuír a todo fallo xudicial pendente de casación, e sabendo que a sala de apelación do Tribunal Supremo que entende os casos de alta corrupción política adoita operar como unha instancia de branqueo penal (os presidentes do TS son nomeados polo Consello Xeral do Poder Xudicial, que á súa vez se constitúe ao ditado dos partidos políticos hexemónicos), tres apuntes marxinais perfilan o carácter venal do latrocinio emanado desde os gobernos andaluces durante unha década. Son estes:
E para rematar este percorrido sobre a urdimbe que abre a Segunda Transición en barbecho, volvamos ao buraco negro dos ERE como paradigma da alta criminalidade do Estado cando é tutelado por unha caste política en exclusiva. Partindo da presunción de inocencia que cabe atribuír a todo fallo xudicial pendente de casación, e sabendo que a sala de apelación do Tribunal Supremo que entende os casos de alta corrupción política adoita operar como unha instancia de branqueo penal (os presidentes do TS son nomeados polo Consello Xeral do Poder Xudicial, que á súa vez se constitúe ao ditado dos partidos políticos hexemónicos), tres apuntes marxinais perfilan o carácter venal do latrocinio emanado desde os gobernos andaluces durante unha década. Son estes:
-A propia Xunta de Andalucía devastada terá que pagar as minutas dos avogados de case todos os procesados polos ERE (condenados e absoltos). Unha cifra que se estima entre 3 e 5 millóns de euros, dado o complicado do sumario, os anos de instrución e a categoría profesional dalgúns dos letrados contratados. O ex presidente José Antonio Griñán, condenado a 6 anos de prisión e 15 de inhabilitación, tivo como defensor a José María Mohedano, pata negra do socialismo forense e socio estratéxico do despacho de Gerardo Viada, xefe da asesoría xurídica do diario El País (os VIPS non adoitan dar puntadas sen fío).
-A dirección de UXT, que xunto coa de CCOO foi cómplice e beneficiaria dos falsos Expedientes de Regulación de Emprego (ERE), denunciou por <> a Roberto Macías, o ex administrativo da federación andaluza que facilitou á policía xudicial unha copia masiva de ficheiros co presunto financiamento ilegal do sindicato. A central solicita 4 anos de cárcere e unha indemnización de 60.000 euros para o home que ao destapar a trama orixinou a imputación de Manuel Pastrana e Francisco Fernández Sevilla, os dous máximos responsables de UXT-A entre 1998 e2013. Mentres leste acoso producíase, os máximos representantes de CCOO e UXT dábanse un festín de autobombo ao protagonizar un anuncio televisivo exhibido por toda a rede para proclamar: <>.
-E unha última pérola, digna do mellor filme de Torrente. A sentenza do caso ERE revelou que partidas millonarias destinadas a socorrer a empresas en dificultades situadas na serra norte sevillana terminaron financiando a un partido de extrema dereita. O así agraciado foi o grupo ultra Alternativa Española (AES), fundado polo xenro do líder histórico de Fuerza Nueva, Blas Piñar. AES recibiu unha importante transfusión económica procedente dos ERE para sufragar os fastos da súa presentación en Madrid en 2004, ao ano da súa fundación. A receptación foi facilitada por un concelleiro del Pedroso, o que pobo do que fora alcalde o director xeral de Emprego da Junta andaluza, Francisco Javier Guerreiro, cuxas sociedades percibiron a friorenta de 34 millóns de euros do >, aínda que algunhas mercantís eran virtuais, non tiñan actividade nen persoal.
A sentenza dos ERE (por unanimidade de todos os membros do tribunal) do 19 de novembro de 2019 contra líderes do PSOE andaluz é do mesmo calibre que a do 17 de maio do 2018 contra dirixentes do PP nacional. Cunha diferenza fundamental. A condena ao Partido Popular (co voto discrepante dun maxistrado) serviu para aprobar unha moción de censura que desaloxou a Mariano Rajoy da Moncloa. A que afecta o partido socialista, pola contra, axudou á constitución do primeiro Goberno> (Sánchez dixit). Asín, de cumprirse os mellores e os peores prognósticos, esta Segunda Transición nascería coa mesma débeda moral e democrática que a fixo a Primeira Transición, a do Réxime do 78 en fase de atrapallada remodelación. A mensaxe de claudicación, corenta e a catro anos e tres xeracións mediante, sería o mesmo: Perdede toda esperanza os que entrades!; non hai alternativa ao statu quo.
(Ao pechar esta edición, PSOE e Unidas Podemos fixeron público o seu programa para un goberno de “Coalición Progresista”. Trátase dun texto ambicioso que de cumprirse, e non ficar mais unha vez en letra morta, significaría unha mellora significativa en todas as ordes sociais, dando un xiro á esquerda á política española).
A sentenza dos ERE (por unanimidade de todos os membros do tribunal) do 19 de novembro de 2019 contra líderes do PSOE andaluz é do mesmo calibre que a do 17 de maio do 2018 contra dirixentes do PP nacional. Cunha diferenza fundamental. A condena ao Partido Popular (co voto discrepante dun maxistrado) serviu para aprobar unha moción de censura que desaloxou a Mariano Rajoy da Moncloa. A que afecta o partido socialista, pola contra, axudou á constitución do primeiro Goberno
(Ao pechar esta edición, PSOE e Unidas Podemos fixeron público o seu programa para un goberno de “Coalición Progresista”. Trátase dun texto ambicioso que de cumprirse, e non ficar mais unha vez en letra morta, significaría unha mellora significativa en todas as ordes sociais, dando un xiro á esquerda á política española).
Nota. Este artigo publicouse no número de Xaneiro de Rojo y Negro
No comments:
Post a Comment