Wednesday, March 26, 2014

Tres vídeos de Antonio Sol sobre la manifestación del 22M |

Tres vídeos de Antonio Sol sobre la manifestación del 22M | Tam-Tam Press






Conversación filtrada de Timoshenko: "Hay que tomar las armas y matar a ...



ESTOS SON LOS MONSTRUITOS TROQUELADOS POR OCCIDENTE A LA MEDIDA DE SUS BASTARDOS INTERESES

Un video, publicado en YouTube que revela los beneficios de diversos componentes de la marihuana como aliados contra el cáncer, está despertando el interés de la comunidad científica.


"Hemos observado que los cannabinoides son muy eficaces para reducir el crecimiento del tumor", explica la bióloga molecular de la Universidad Complutense de Madrid, Cristina Sánchez en el video.



"Las células pueden morir de diferentes maneras, y tras tratarlas con cannabinoides, las células mueren de forma limpia; cometiendo suicidio, que es lo que realmente queremos", añade.







Los cannabinoides son un grupo de sustancias naturales que pueden también ser creadas de manera artificial, que incluyen los ingredientes activos del cannabis que actúan sobre algunos receptores en el cuerpo. 



Según los expertos, "los cannabinoides actúan de forma compleja, influyendo sobre muchos procesos importantes que las células cancerígenas necesitan para vivir".



Por su parte, el Instituto Nacional del Cáncer confirmó que un cannabinoides en particular, el cannabidiol, "puede hacer que la quimioterapia sea más eficaz y aumentar la muerte de células cancerosas sin dañar las células normales".  




Texto completo en: http://actualidad.rt.com/ciencias/view/123135-marihuana-cancer-suicidio

Monday, March 24, 2014

Primavera de dignidade multicor

Primavera de dignidade multicor - Praza Pública







Primavera de dignidade multicor





Primavera multicor na defensa da dignidade e por "pan, traballo e teito". Entre bochas nos pés polos moitos quilómetros andados, innumerables controis policiais e declaracións políticas con evidentes problemas de lateralidade as Marchas da Dignidade asolagaron este sábado as principais rúas de Madrid. Contra o mediodía a columna noroeste, na que se integra unha parte minoritaria da representación galega entraba na capital española. Case ao mesmo tempo, o tren que transportaba arredor de 500 activistas do país chegaba á estación de Chamartín, blindada pola policía igual que o resto da cidade, ao berro de "pan, traballo e teito".
Bandeiras galegas con e sen estrela, enseñas da II República e emblemas sindicais mesturáronse nos primeiros compases do percorrido cos traxes profesionais de bombeiros como os que impediron o desafiuzamento de Aurelia Rey, na Coruña. O ambiente reivindicativo mesturouse co son festivo das gaitas nunha comitiva na que se integraron representantes políticos como os deputados de AGE Antón Sánchez e Yolanda Díaz, o alcalde de Teo, Martiño Noriega ou Lidia Senra, entre outros.
Os dereitos á vivenda, ao traballo, aos servizos públicos ou á interrupción voluntaria do embarazo formaron parte das consignas desta columna, que comezou o percorrido polas rúas de Madrid achegándose á praza de Castilla, onde se xuntou coas persoas que viaxaron dende Galicia en autobús. Dende alí, e baixo o férreo control das numerosísimas unidades antidisturbios despregadas polo Goberno central, pero tamén entre aplausos dende as beirarrúas, dirixíronse ao punto de inicio da manifestación, o acto central deste sábado.
"Aquí está, aquí se ve, a clase obreira galega en pé", clamaban de camiño a Atocha, onde os bombeiros galegos foron recibidos cunha ovación. A unha hora do inicio da manifestación o Paseo del Prado era unha marea branca e azul, mestura de indignación e alegría e sen rastro dos incidentes que as autoridades madrileñas semellan agardar. Ás cinco da tarde, hora fixada para o inicio da manifestación unitaria, unha enorme marea comezou a marchar por tras dunha pancarta coa verba "dignidade" escrita nos idiomas cooficiais do Estado.

Numerosísima asistencia

As Marchas da Dignidade pretendían evidenciar na rúa a súa fartura coa situación social, económica e política que vive o Estado. Se o descontento se mide polo apoio popular que recibe unha manifestación, o seu obxectivo está cumprido.


Milleiros de persoas secundan marchas ideadas por diversos colectivos, aos que se foron sumando outros nos últimos días e mesmo nas últimas horas. Así, na protesta puidéronse ver bandeiras de diversos partidos políticos e sindicatos, de plataformas como a PAH, ou as insignias das distintas mareas cidadás.
Acto final e cargas policiaisA asistencia foi tan maioritaria que a concentración previa á manifestación comezou moito antes das 17.00 horas, momento elixido para iniciar a marcha desde Atocha até Colón. Xa ás 16.30, os asistentes comezaron a baixar por Atocha, mentres ían acumulando apoios en zonas como os arredores ao Museo do Prado. A parte final da comitiva non puido comezar a camiñar ata unha hora e media despois de que comezase a andar a cabeceira.
A mestura de loita e festa caracterizou tamén o acto final das marchas, onde a música salferiu os discursos que, nunha liña pouco habitual, mesturaron o castelán co galego, o catalán e mais o euskera. Esa música e eses discursos tiveron que facerse ouvir, no treito final do acto, por riba dunha carga policial. Un reducidísimo número de individuos guindou obxectos contra as unidades antidisturbios mentres, dende o escenario, os organizadores advertían de que a Policía estaba a irromper "nun acto completamente legalizado".
Carreiras, proxectís de goma e feridas foron a faciana máis minoritaria dunha xornada que se caracterizou polo seu pacificismo na reivindicación. Resta saber que acontecerá nas rúas de Madrid durante a noite, especialmente na contorna de Recoletos, onde un grupo de persoas comezou a instalar unha acampada.




A columna galega, polas rúas de Madrid


Manifestantes galegos en Madrid


Bombeiros na comitiva galega


Representantes sindicais galegos


A prol dos dereitos das mulleres


Gaiteirada na estación de Chamartín


O tren galego sae á rúa


Chegada do "tren da dignidade"


Faixa da ODS de Coia


Antón Sánchez, deputado de AGE


Martiño Noriega e Lidia Senra


Pola liberdade do Sáhara dende a columna galega


Aplausos ao paso da columna galega pola Praza de Cibeles


No Paseo del Prado, a unha hora do inicio da manifestación


Faixa da manifestación principal


Cabeceira da manifestación tras unirse as columnas

#22M Marchas da Dignidade

Os bombeiros galegos chegan a Atocha entre aplausos



23M Concentración por los detenidos del 22M: ¡¡¡¡ DIMISIONES, YA !!!!!





Cañamero pide la dimisión del ministro, la delegada del gobierno y los mandos policiales. #Detenidas22MLibertad
Cámara y edición: Tristan Meyer

Saturday, March 22, 2014

#Pancartas22M

#Pancartas22M | Política | EL PAÍS





Las pancartas del 22-M

Recopilamos algunas de las pancartas que portaban los participantes en las marchas
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter
View image on Twitter

Wednesday, March 19, 2014

A dignidade camiña cara a Madrid

A dignidade camiña cara a Madrid - Praza Pública



A dignidade camiña cara a Madrid

Redacción | @prazapublica
Milleiros de persoas que se dirixen todas a un tempo cara a Madrid, a meta de chegada. Algúns levan camiñando semanas, coas ganas de loitar desbordando a mochila, pero cada día máis cansos. O punto de encontro destas Marchas da Dignidade será a capital do Estado, o vindeiro sábado 22; o lugar onde, sen importar a procedencia, os camiñantes levantarán a voz contra os recortes, a pobreza, a corrupción e unha longa lista de motivos que pon cada vez máis barreiras a unha vida digna.

Os activistas vascos das Marchas pola Dignidade escenificaron cun percorrido por Vitoria a saída cara a Madrid para participar na mobilización. Unha columna de 40 persoas está a desprazarse xa a modo de avanzada até Miranda de Ebro.
En Galicia, máis de 2.000 persoas, segundo os organizadores, formarán a columna galega das Marchas da Dignidade que se unirá á manifestación de Madrid e que chegará á capital de España en dous trens e uns dez autobuses, ademais de en numerosos coches particulares. Organizados ao redor da Plataforma Galega de Apoio ás Marchas dá Dignidade, foron os sindicatos autodenominados "alternativos" -CUT, CGT, Sindicato Ferroviario, Sindicato da Elevación, SLG e STEG- os que acordaron pór en marcha hai xa máis dun mes o colectivo de apoio á manifestación do 22-M e elaboraron un manifesto propio para o país. Coas prazas dos dous ferrocarrís -un que sae da Coruña e outro de Pontevedra e que fan paradas en diversas localidades- esgotadas desde hai días, os impulsores da protesta seguen a encher autocares que sairán tamén desde diversos puntos da xeografía galega.
Xina Vega, novelista, e profesora de Universidade no CUVI, será a voceira da columna galega no acto de peche, mentres que Miguel Quinteiro, coñecido activista social comprometido co 15M, a acompañaraa na cabeceira da pancarta en representación do país xunto a un representante da CUT como unha das nove organizacions pioneiras da protesta a nivel estatal. Os milleiros de galegos xuntaranse ás 14 do serán na praza de Castilla de Madrid.

Manuel Caamaño, secretario xeral da CUT, un dos sindicatos máis activos na organización da columna galega, cre que a resposta da cidadanía é "absolutamente positiva". "Que miles de persoas se despracen de Galicia a Madrid ten moita importancia, porque isto non é ir a Santiago, senón que supón moito máis", lembra, tras advertir que a protesta
 "non é unha manifestación máis nin unha excursión, senón un proceso que vai máis aló, un movemento subvertivo que pretende xuntar todo o mundo do ámbito social, cutlural, político ou sindical antisistema".As Marchas contan co apoio de Anova ou a FPG e tamén de Esquerda Unida ou Espazo Ecosocialista, así como de numerosos movementos sociais e veciñais, plataformas de Stop Desafiuzamentos, Frente Cívico, colectivos feministas, Ecoar ou a Plataforma Galega de Artes Escénicas. O colectivo da cultura, a través dun manifesto asinado por unhas 200 persoas, tamén animou os galegos a acudir a Madrid e lembrou que o seu capital é "marchar, ir de fronte contra os poderes políticos, económicos, visibles e invisibles, que queren comer todo". Pero o apoio non é pleno e non son poucos os que entre os organizadores lamentan que a CIG e o Bloque se desmarcasen da iniciativa, malia que outras importantes organizacións nacionalistas e da esquerda alternativa -como a CUP catalá- si apoian a mobilización de Madrid.

Euskadi avanza con paradas simbólicas

"Isto non é unha marcha turística senón política. En Miranda concentrarémonos fronte a un hotel que leva meses sen pagar aos seus empregados. E estas accións repítense ao longo da ruta", explica Igor Mera, portavoz do movemento. Despois viaxarán en autobús até Torremocha del Jarama onde os espera o escuadrón de toda a zona norte "para tomar Madrid". A eles uniranse 40 autobuses e o tren da dignidade que sae desde Donosti un día antes da manifestación.

No caso de Euskadi trátase dunha iniciativa inédita na que conflúen movementos sociais ou sindicais de diversa índole e ideoloxía que deixan de lado as súas diferenzas para loitar por uns mínimos fundamentais.
 "A oposición non estivo á altura e tampouco certos sindicatos maioritarios. Ante estas mornas reaccións, que nos queda? Apelar a cidadanía para que todos nos mobilicemos. Trátase de unirnos máis aló do que nos diferencia ou nos afasta e facer gala da fortaleza e poder desta sociedade unida o día 22 en Madrid", explica Ignacio Funes, do sindicato ESK.Polo de agora e a menos dunha semana da celebración do acto central, xa exceden os 1.000 participantes e a cifra aumenta por momentos. Aspiran a dobrar o número de participantes contabilizados até o momento. "Houbo xente que se ía sumando segundo nos vían pasar e outros que se apearon da marcha en Rentería. Outros chegamos até Donostia. O caso era deixarnos ver, que a xente coñecese a iniciativa e que se animasen a acudir á gran manifestación de Madrid", relata Jon Hernández, un activista que camiñou baixo un paraugas desde Irún a Donosti.

Castela e León, poucos camiñantes pero moito apoio

A meseta castelá foi unha terra de paso nesta Marcha da Dignidade. "Esta comunidade é dura como para conseguir mobilizar a moita xente por algo tan necesario como a dignidade", asegura Victorino García Calderón, un profesor salmantino que é coordinador da Marcha en Salamanca. Aínda así, é optimista ao falar do apoio que están a recibir nas vilas de Castela e León as dúas marchas que atravesan a comunidade: a do Norte e a do Nordeste.
Centos de persoas acompañaron o fin de semana pasado aos camiñantes que atravesaron Valladolid. "Iso implica que hai ganas de loitar pola dignidade", engadiron algúns dos camiñantes na capital valllisoletana. Prevese que un cento de autobuses procedentes do nove capitais cheguen a Madrid o sábado, un cálculo tirando á alta que, con todo, é bastante inferior ao volume de mobilización noutros puntos de España.

30 autobuses para reforzar a marcha catalá

A marcha catalá leva xa semanas en movemento. Unha vintena de persoas, que saíron de Barcelona a principios de marzo con destino Madrid, chegarán o venres á localidade madrileña de Torrejón de Ardoz, onde recibirán un autobús con outros 50 activistas que se apuntan ao último tramo do percorrido.

A mobilización conta en Cataluña co apoio e participación dunha gran variedade de colectivos que, desde hai semanas, coordináronse para difundir e organizar a acción.
 Sindicatos como IAC ou COBAS, iaioflautas, feministas, asembleas de parados e pensionistas, a PAH, os colectivo Papeis para Todos e asembleas de estudantes da UAB e a Pompeu Fabra tamén se aliñaron á causa.O sábado está previsto que desembarque en Madrid o groso dos camiñantes nuns 30 autobuses procedentes na súa maioría de Barcelona, aínda que tamén de Lleida, Tarragona ou Girona. A vertente catalá da marcha, á que tamén se unirán activistas que viaxan en transporte propio, sumará unhas 2.000 persoas, segundo a comisión organizadora.

Andalucía, a columna máis numerosa

A columna andaluza, que comezou o pasado domingo a súa andaina desde Santa Elena (Jaén) e á que xa se sumaron os camiñantes da zona oriental da rexión, percorre este mércores a etapa prevista entre as localidades toledanas de Ocaña e Seseña. Unhas 500 persoas -a columna máis numerosa- integran o grupo que camiña desde o sur para chegar á manifestación en Madrid o 22 de marzo e que, polo momento, realizaron o traxecto "con moito ánimo e sen problemas", conta María Ángeles Campos, unha das camiñantes.

"A xente está a responder moi ben", destaca Campos, quen sinala como neses momentos, ademais de descansar e recuperar forzas, reciben o apoio dos cidadáns. De aquí en diante, Parla e Getafe, xa na Comunidade de Madrid, serán as paradas desta columna antes de enfiar a etapa até a capital o vindeiro sábado.
Cunha media de 28 quilómetros por etapa, a columna andaluza das Marchas pasa a noite en polideportivos previstos desde a organización
 en colaboración cos municipios que albergan as chegadas de cada traxecto. E en cada unha desas localidades, os camiñantes andaluces tentan sumar apoios celebrando actos públicos e asembleas ás que acoden tamén os veciños que os reciben.

Castela-A Mancha, acolledora de camiñantes

Aínda que a comunidade manchega só conta cunha columna, que sairá de Puerta de Bisagra de Toledo o día 19 ás 8 da mañá, a rexión funcionou como unha segunda casa para o resto de camiñantes, que chegaron á zona procedentes desde Levante, Andalucía, Aragón e Estremadura.
Matilde Castilla, do sindicato STE de Castela-A Mancha, subliñou que "a asistencia foi moito maior da esperada", como ocorreu no caso da columna de Córdoba que, en principio, traería 300 persoas pero que alcanzou os 1.000 membros. Este sindicato concentrou os seus esforzos en supervisar as marchas de Andalucía, Estremadura e Aragón, que suman ao redor de 1.150 participantes.

Este desexo de prestar soporte moral orixinou en Albacete unha Plataforma de Apoyo a las Marchas de la Dignidad, que se encargou de recoller alimentos e organizar o aloxamento da columna de Levante nun espazo municipal.  Aínda que esta actividade se desenvolveu sen contratempos, participantes da marcha aseguran que o alcalde duns dos municipios de paso, Caudete, proferiulles insultos como "
rojos de mierda". Outra columna procedente de Murcia viviu o mesmo episodio á súa chegada a esta localidade albaceteña.A pesar dos problemas para organizar o aloxamento dos manifestantes nalgunhas localidades, Castilla agradece a boa acollida dos activistas na rexión, onde os pequenos comerciantes e os veciños organizaron comidas e festas de benvida para darlles un último empurrón antes aterrar na capital. "Os camiñantes non só necesitan comida e auga, senón tamén o agarimo e o consolo de saber que non están sós no seu propósito".
Na provincia veciña, Ciudad Real, o ambiente foi festivo e acolledor á chegada dos camiñantes de Andalucía, que seguirán o seu percorrido até Toledo; a cidade onde pretenden reunirse con outras 300 ou 400 persoas no tramo definitivo cara á capital.

Estremadura, orixe do Campamento Dignidad

A columna que saíu o 10 de marzo desde Mérida atópase xa á altura de Fuenlabrada (Madrid). Nese mesmo punto de partida orixinouse o ano pasado o Campamento Dignidad, a acción social que reinvindicaba unha renda básica e da que beberon as Marchas da Dignidade cando empezaron a xestarse. "Son as Marchas da Dignidade, da Unidade e da Rebeldía", rebautiza un dos integrantes deste grupo, Manuel Cañada.

"Notamos a proximidade da xente, que vén preguntar como pode axudar", relata nun dos descansos do camiño. E un exemplo diso vivírono en Valmojado (Toledo), cuxo concello non accedeu a cederlles o pavillón polideportivo para pasar a noite. "A xente da vila reaccionou e presionou ata que nos deixaron durmir nun albergue". Por diante, aínda quedan varias etapas até chegar a Alcorcón, de onde partirá o último tramo até o centro de Madrid.
Un cento de persoas compoñen a columna estremeña, "pequena pero moi combativa" en palabras de Cañada, quen destaca "a unidade natural do pobo e a empatía dos veciños", que en cada unha das etapas están a colaborar cos camiñantes.
>>> Información elaborada por Miguel Pardo, Natalia González de Uriarte (eldiarionorte.es), Justino Sanchón (La Meseta), Carmen Reina (eldiario.es/andalucía e Extremadura), a redacción de Catalunya Plurale o equipo de eldiarioclm.es.


Mapa das columnas das Marchas da Dignidade

Tuesday, March 18, 2014

¿ILEGALES? - Pedro Ferrández

¿ILEGALES? - Pedro Ferrández - Diario de Ferrol

Pedro Ferrández





Dos o tres años para atravesar el desierto, algunos llegan, otros no, y solo les vemos las caras unos segundos en nuestras cómodas televisiones, en nuestro paraíso de Internet, de móviles, de derechos a punto de reventar, escasez escondida debajo de las alfombras de este primer mundo, en esta África que ya llega a Grecia. Pero ellos ya han salido hacia  la tierra prometida, ¿quién se lo va a impedir? Vallas altas, pelotas de goma; “no mamá yo os sacaré de la pobreza, llegaré, nada puede ser más pobre que esto”. El continente de la riqueza, “ellos también vinieron de aquí, fueron negros alguna vez y ahora son los depositarios de la cultura ¿Por qué no me puede pasar a mí? ¿Me puedo convertir en blanco?”. Pero hay otros que piensan que “siempre fuimos blancos y Dios nos ha elegido  limpios y piadosos” y tienen miedo de lo desconocido o, lo que es peor, no tienen ganas de conocer nada diferente. Han dibujado tantas veces a Dios blanco que se lo han creído, no sé por qué Dios no puede ser a veces blanco, otras negro o amarillo, vestirse de cualquier piel o llamarse como él quiera. Venir es una forma, su forma de hacerse visibles, de reclamar su parte del botín que nosotros, occidentales, hemos expoliado de su continente: Coltán, diamantes, cacerías, financiando guerras, robos y saqueos. Y vosotros a las puertas de nuestro dios. Me gusta una frase que se acuñó en las minas de coltán en el Congo, allá en las montañas de Masisi, donde el verde desaparece entre una niebla de polvo gris: “El dinero abre las puertas de la casa del diablo”. Guerras en Sierra Leona, ejércitos enfrentados, niños esclavizados, coltán robado para exportar a EEUU. Nuestro gran evangelio del dinero para reventar al infiel, todo un Hollywood al servicio de la tierra prometida, para morir aplastado en las verjas de la tierra prometida, del paraíso. Y después Ghana, el basurero electrónico de Europa. Lo que no mata nuestra basura y expolio lo mata el sida. Y ahí están a nuestras puertas los ilegales esperando una respuesta de nuestros iluminados que han encontrado a Dios en una carrera loca. Al menos seamos educados y pidamos a los nuestros ser legales

Monday, March 17, 2014

Un país a la sombra del faraón | MAYHEM

GS is not an aftershave - Un país a la sombra del faraón | MAYHEM

Un país a la sombra del faraón



“Los más prominentes activistas pro democracia” de la revolución egipcia “están entre rejas, condenados o en espera de juicio militar”. El politólogo y profesor de la Universidad del Cairo, Hassan Nafaa se muestra así de tajante sobre la situación política que vive Egipto. Para él, el golpe de estado militar del pasado junio es una estrategia “en favor de una red antiguamente vinculada al régimen de Hosni Mubarak”. En definitiva, un golpe “contrarrevolucionario” vestido de democracia para retornar a la dictadura que asoló Egipto durante 30 años. Y el último referéndum constitucional confirma sus sospechas.
La revolución egipcia, aquella que tantas portadas ocupó hace casi tres años y que acabó con la caída del dictador Mubarak; la misma que convirtió la plaza Tahrir en el epicentro de las protestas alrededor del mundo e inspiró grandes movimientos como el 15-M u Occupy Wall Street; la que demostró que las redes sociales pueden ser, además de una mera distracción tecnológica, un arma para la libertad de expresión y allanar el camino hacia la democracia; la revolución que quitó el poder a un dictador lo entrega ahora, quizás exhausta de cansancio, al incansable Ejército.
El golpe militar que derrocó a Mohamed Morsi el pasado junio dio paso a una etapa focalizada en la política de desprestigio hacia los Hermanos Musulmanes -declarados por el régimen como grupo terrorista el mes pasado-. Y también a una nueva Constitución que, si bien recoge la libertad de expresión frente al intento de los Hermanos de introducir la sharia, también legitima la actuación del Ejército. Por otro lado, el texto no se detiene en asuntos primordiales como el modelo social y la economíaen un país con un 26% de pobreza y un 13% de paro y que tras el golpe se ha ido recuperando de la huida masiva de inversores extranjeros durante la era Morsi.
Sea como fuere, el referéndum constitucional ha sido aprobado con más del 98% de los votos, bajo la promesa militar de unas elecciones parlamentarias y presidenciales en 2014. Pero algunos, como Nafaa, se negaron a participar en la votación, que le recuerda a la era Mubarak al considerar “irónico” que la Carta Magna “habla de libertad de expresión, mientras que los que dijeron que no (en Tahrir) están ahora en la cárcel”. Además, varios medios internacionales subrayaron la ausencia de jóvenes en las colas de los colegios electorales. La teoría de un intento de retorno a la era Mubarak tiene sentido, teniendo en cuenta que el general golpista y actual ministro de Defensa Abdel Fatah al Sisi podría estarse postulando como candidato a las elecciones presidenciales, tal como él mismo manifestó recientemente.
A pesar de la campaña de desprestigio lanzada por los militares, los Hermanos Musulmanes continúan teniendo el tradicional apoyo de una importante masa social, especialmente en el ámbito rural y humilde, mayoritario en Egipto. Por lo tanto, devolverlos a la clandestinidad supone un nuevo claro ataque a la democracia egipcia.
Al margen del resultado del referéndum, no hay que olvidar que el país vive bajo un régimen militar sin proyecto, consecuencia de un golpe de estado, y que Al Sisi no es Naser ni se le parece, por mucha campaña de imagen que se haga a su alrededor. Teniendo en cuenta la posible baza del general golpista, esta Constitución no garantiza la democracia, en la que no hay un proyecto social claro, ni económico, ni político. Al menos por el momento. Quizás lo que sí existe es un gran peligro para un Egipto cansado de turbulencias políticas e inestabilidad, bajo la sombra del incansable faraón autoritario.

***

Foto de portada: Paracaidista de las Fuerzas Armadas de Egipto, durante un ejercicio conjunto del Ejército de Estados Unidos y otros cuatro países, en Fort Bragg, Carolina del Norte. (Foto: Myke Prior)

Una de las mil razones para estar indignados, VICENÇ NAVARRO

Una de las mil razones para estar indignados



Si no estás indignado, es que estás desinformado (www.vnavarro.org

Si usted, lector, no está indignado es que no sabe qué está pasando en su país. Seguro que es consciente que la situación económica y social del país no está yendo bien. Enrealidad, está yendo muy mal. El desempleo ha alcanzado niveles récord en la Unión Europea y en España. Y las agencias internacionales más fiables dicen que la economía española no alcanzará los niveles de desempleo que tenía antes de que se iniciara la crisis hasta de aquí a veinte años. Sí, ha leído bien, veinte (20) años a partir de ahora. Y puesto que el desempleo juvenil es el doble del general, estos pronósticos quieren decir que estamos quemando nuestro futuro, pues muchas generaciones jóvenes estarán en una situación desesperada, habiendo sido convertidas en inservibles para el contexto laboral. 

Esta situación de los jóvenes está también afectando negativamente al futuro de la Seguridad Social, contradiciendo, por cierto, el famoso argumento de que el problema de las pensiones es que hay demasiados ancianos y muy pocos jóvenes. La falacia de este argumento queda claramente al descubierto en la crisis actual. El problema de las pensiones no es que no haya jóvenes sino que no hay trabajo para ellos. Éste es el problema que el famoso argumento catastrofista basado en la transición demográfica oculta.

La banca manda sobre los gobiernos

Esta crisis ha sido consecuencia de unas políticas públicas ejecutadas por gobiernos bajo el mandato de instituciones altamente influenciadas por la banca, -tales como el Banco Central Europeo, la Comisión Europea y el Fondo Monetario Internacional. Se lo digo yo, que soy Catedrático de Políticas Públicas y he visto muchos casos antes, en otros continentes, que experimentaron crisis muy semejantes. En realidad, a finales del siglo XX, Latinoamérica sufrió una situación muy parecida.

Nuestra sociedad se ha hecho tan compleja que, amenudo, no podemos ni comprender dónde estamos. 
Estos bancos, que tienen una enorme influencia política, -muy, pero que muy marcada en España, donde el gobierno Rajoy es un mero instrumento de la banca-, están forzando e imponiendo políticas que son la causa de la crisis. Cito solo un detalle. El gobierno Rajoy está recortando y desmantelando el Estado del Bienestar de España, -lo mismo ocurre en Catalunya con el gobierno de Artur Mas-, recortando y recortando gasto y empleo público, a fin de reducir el déficit y la deuda pública. Estos recortes están contribuyendo a destruir empleo y bajar la demanda que debería estimular la economía.

Ahora bien, a pesar de los recortes, la deuda pública española continúa subiendo y subiendo, ascendiendo ya a 664.000 millones de euros. Lo cual es mucho dinero. Usted y yo pagamos los intereses de esta deuda, que representa ya el segundo capítulo del presupuesto del Estado después de la Seguridad Social. Este dinero suyo y mío, va a los bancos que han comprado esta deuda. Hoy los bancos españoles tienen casi la mitad de esta deuda, 299.000 millones de euros. La pregunta que debe hacerse es: ¿Y de dónde saca el banco el dinero para comprar la deuda? Pues, mire usted, por mucho que le sorprenda, procede de préstamos públicos.

Cada año los bancos españoles piden prestado dineroal Banco Central Europeo, BCE, una institución pública, -que no funciona en realidad como un banco central, sino como un lobby de la banca-, a unos intereses bajísimos, menos del 1%. El BCE se lo presta para que los bancos se lo presten a usted y a mí, y a las pequeñas y medianas empresas, y así se resuelva el enorme problema de falta de crédito que ha paralizado la economía. No sé si usted ha intentado conseguir un préstamo de la banca. Si lo intenta, verá que no es fácil. ¿Y, por qué no es fácil, si reciben tanto dinero del BCE?

La respuesta no es difícil de ver 

Los bancos ganan mucho más dinero comprando deuda pública a unos intereses muy altos de un 4%, 6%, o incluso 13% que ofreciendo préstamos a sus clientes. El discurso oficial dice que el Estado necesita ofrecer esta deuda pública para que los Estados puedan conseguir prestado dinero de los bancos. Imagínese el chollo que significa que reciban dinero a menos del 1% y con ello compren bonos que les generan una cantidad de dinero muchas veces mayor que la que pidieron prestada del BCE. ¿Se da cuenta? Y, sepa usted, que los banqueros en España están entre los mejor pagados de la Unión Europea. Y los bancos más importantes de España han estado entre las empresas con mayores beneficios. Si después de leer todo esto no se ha indignado, es que no me he explicado bien.

Nos tienen a todos en el puchero manipulados por los medios informativos e hipnotizados con los placeres de la sociedad consumista.

Pero si me ha entendido bien, entonces prepárese para incrementar su nivel de indignación, pues todo esto estotalmente innecesario. Todo este enorme sufrimiento, incluido elelevado desempleo, es totalmente evitable. Es, repito, innecesario y dañino y existe única y exclusivamente para el beneficio primordialmente de la banca. La solución a esta situación es extremadamente fácil. El BCE debería prestar el mismo dinero, no a la banca privada, sino a los Estados, y dejar que estos lo ofreciesen a usted, a mí y a las pequeñas y medianas empresas, al mismo tipo de interés que el Estado lo recibe del BCE. Mire que fácil.

Y usted preguntará ¿y por qué no se hace así? 

Pues porque la banca tiene un enorme poder sobre el BCE, sobre las instituciones que gobiernan la Eurozona, sobre el gobierno español y, -no lo olvide-, sobre los medios de informacióny persuasión. Y un ejemplo de ello es que este artículo que ha estado leyendo no se publicará en ninguno de los cinco rotativos más importantes del país. 

Haga circular esta información

De ahí que le sugiera que lo distribuya ampliamente entre amigos y familiares, porque la escasísima democracia que tenemos tiene que cambiarse y ello empezará por tener una ciudadanía informada, que es lo que no tenemos.

Artículo publicado por Vicenç Navarro en el diario digital EL PLURAL, 13 de enero de 2014, y en la columna“Pensamiento Crítico” en el diario PÚBLICO, 14 de enero de 2014. Este artículo denuncia el comportamiento dela banca y de los gobiernos e instituciones que controla, responsables de la falta de crédito existente hoy en España.

Fuente: http://www.vnavarro.org/?p=10307