Saturday, September 30, 2017

NA DEFENSA DO POBO CATALÁN AO DEREITO A DECIDIR O SEU FUTURO


No hay texto alternativo automático disponible.

NA DEFENSA DO POBO CATALÁN AO DEREITO A DECIDIR O SEU FUTURO


Durante os últimos anos, se veñen sucedendo mobilizacións o punto de inflexión é a aprobación no ano 2005 polo parlamento catalán dun novo Estatuto coa única oposición do PP e aprobado en referendo polo pobo catalán. O PP interpuxo recurso de inconstitucionalidade ante o TC que modificuo o Estatuto. Estas mobilizacións expresan o descontento de amplas capas da poboación de Catalunya coa relación actual dentro do Estado, o sentimento independentista medrou de xeito exponencial e unha inmensa maioría reclama ou dereito a decidir.
O PP constitúe o factor fundamental neste feito, removendo o anticatalanismo máis primario rachando así o pacto do ano 78.
Dende entón, o inmovilismo- suposta defensa da legalidade constitucional - do Goberno de Rajoy, negándose a poñer encima da mesa calquera proposta que tivera en conta a actual realidade amosada pola cidadania catalán. Agora aplica un estado de excepción encuberto en Catalunya; utilización partidista dos órganismos do Estado que van desde o TC á Fiscalía pasando polo desprazamento de policías e gardas civís para deter a cargos do Goberno da Generalitat, rexistros nas imprentas e sedes das organizacións cívicas, e impedir a realización do referendo promovido polo parlamento de Catalunya
Invéntanse falsas campañas, basta recordar a conversa “Isto a fiscalía afínacho” entre o ministro Fernandez Díaz e o Xefe da Oficina Antifraude Daniel de Alfonso con fin de desprestixiar a representantes públicos cataláns.
O involucionismo do Goberno de Rajoy, amosa o seu grado de irresponsabilidad política e non se circunscribe a Catalunya, asistimos a unha regresión de dereitos - entre outros Reforma Laboral, Lei Mordaza, Lomce, Código Penal - e dás libertades democráticas, impedindo actos públicos, debates ou manifestacións.
Un feito como a Asemblea de representantes e cargos públicos celebrada en Zaragoza pola iniciativa de Podemos sufriu o acoso de grupos fascistas, ante a pasividade e indiferenza da policía, e é presentado polos medios de comunicación públicos e privados como unha concentración pola unidade de España.
Rajoy e o seu Goberno da corrupción son un risco para a democracia en España, urxe un acordo entre as forzas democráticas para garantila que configure un Goberno de ampla base e abra unha saída política negociada coa Generalitat, para establecer un acordo para un referendo pactado no que o pobo catalán poida manifestar a súa opinión sobre a relación co Estado.
Así mesmo #FucoBuxán chama ao pobo galego a mobilizarse na defensa das libertades democráticas e nacionais fronte ao neofranquismo que representa o PP.
Ferrol, 28 Setembro 2017
Con #Catalunya

Carta aberta de 70 académicos americanos contra a represión política na Cataluña

Carta aberta de 70 académicos americanos contra a represión política na Cataluña | Ollaparo. O universal é o local sen muros



Noam Chomsky e Saskia Sassen, entre os intelectuais que aderiram ao manifesto. Na carta, – a mesma que os profesores británicos e irlandeses tornaran pública- os académicos relatan que “canto mais próximo se aproxima o referendo, mais a represión é intensificada”. “O que está acontecendo nos dias de hoxe na Cataluña non foi visto desde o tempo de Franco”, afirman.


Noam Chomsky (Photo by David Corio/Redferns)
Entre as personalidades condenando as accións repressivas de Madrid, o cientista, lingüista e filósofo Noam Chomsky. Chomsky xa se expresou anteriormente sobre a situacion na Cataluña. En 2014, dixo  nunha  rolda de imprensa que  entendeu o referendo catalán como unha loita en defensa da identidade cultural contra o imperialismo de Estado.
Exiximos que a España imediatamente interrompa a represión política na Cataluña e permita que os cidadán da Cataluña expresen libremente suas opinións políticas “, afirmou a carta.

Friday, September 29, 2017

Albert Pla: "Sabía que si escribía un artículo lleno de mentiras me lo publicarían todos los medios españoles"

Albert Pla: "Sabía que si escribía un artículo lleno de mentiras me lo publicarían todos los medios españoles"






El músico Albert Pla volvió a opinar el pasado jueves sobre Cataluña y el referéndum del 1 de octubre en el programa El Món de RAC1, con una carta abierta en la que se burlaba de todos aquellos ajenos a su habitual tono sarcástico. "Pido ayuda a todos los catalanes y españoles sensatos", decía el artista en su discurso para poco después acabar entre risas. 
"Sabía que si escribía un artículo lleno de mentiras y tonterías me lo publicarían en todos los medios españoles", publicaba Pla en Twitter tras comprobar los efectos de su broma. Por ello, el pasado lunes fue tendencia en la red social del pájaro azul acumulando más de 7.000 mensajes con su nombre en apenas unas horas.
"Desde que Orson Welles radió la guerra de los mundos, nadie se la había metido doblada a tanta gente como Albert Pla", decía uno de los tuiteros. Después de evidenciar el objeto de su mensaje, el artista continuó publicando en su perfil: "A los de mi grupo de guasap les recuerdo que me deben 50 €...", bromeaba.
En la carta abierta, el músico afirmaba que Rajoy había "sorteado la crisis económica con notable habilidad" o que de pequeño iba con su familia a ver a "Bertín Osborne en el Palau de la Música". Frases que dejaban bastante clara la naturaleza del mensaje. Sobre todo, teniendo en cuenta sus declaraciones de hace cuatro años: "A mí siempre me ha dado asco ser español".
El cantante suele mantenerse al margen de la polémica con Cataluña porque, como en 2015 indicó a 20 Minutos, la independencia "se la suda" y le molesta que le "metan en política".
Opinaba lo mismo en 2014, cuando en el periódico El País le preguntaron sobre el referéndum catalán: "yo no he votado en mi vida y esta vez tampoco lo voy a hacer, lo tengo clarísimo", expresaba. Aun así, aunque sus comentarios se mueven entre el sarcasmo y la ironía, no por ello están exentos de polémica. Por ejemplo, cuando en una entrevista mencionó que "mataría a los de Podemos", también de forma satírica.


Como en la canción de Albert Pla y Pascal Comelade, "Me dijeron que era no, pero era sí. Me dijeron que era sí, pero era no. Me dijeron que era todo, y era nada". Pero, al final, resulta que "todo es mentira".

Thursday, September 28, 2017

La CGT de Catalunya convoca huelga general en Catalunya

La CGT de Catalunya convoca huelga general en Catalunya







La CGT de Catalunya convoca vaga general a Catalunya

La data proposada per a la vaga general és el 3 d’octubre, i es confirmarà avui en una reunió amb altres sindicats i organitzacions socials. 
La vaga general es convoca a tots els sectors productius.
Els darrers anys les treballadores i treballadors de Catalunya hem patit una important degradació de les nostres condicions de vida. Hem experimentat una caiguda general dels nostres salaris. Hem vist com les reformes laborals dels anys 2010 i 2012 han provocat un increment de la nostra indefensió vers els empresaris, que s’ha traduït en major precarietat i un empitjorament general de les nostres condicions de treball. En paral·lel, hem assistit a un increment de la repressió, amb vaguistes i militants socials jutjats, la imposició de multes en el marc de la Llei Mordassa, etc. Els darrers dies i setmanes, a més, hem observat com aquesta repressió s’ha estès a molts altres àmbits de la nostra societat, en el que sembla ser un procés general de suspensió de drets civils per part de l’Estat.
Aquestes raons han motivat que el Comitè Confederal de la CGT de Catalunya, reunit el vespre d’ahir dimarts amb una assistència de pràcticament totes les seves federacions territorials i sectorials, hagi decidit convocar vaga general pel proper 3 d’octubre. Els motius que planteja aquesta convocatòria són, concretament, tres:
1) Aturar la suspensió general de drets civils experimentada aquests darrers dies (amb registres, tancament de pàgines web, violació de la correspondència, prohibició d’actes col·lectius, etc), uns drets que les darreres reformes del codi penal i la "llei mordassa" ja havien deixat molt malmesos. Aquesta retallada de drets erosiona la capacitat de defensa de la classe treballadora en tots els àmbits i, específicament, en el laboral.
2) Rebutjar la presència de cossos policials i militars en molts llocs de treball, com hem estat patint, a impremtes, escoles, empreses de missatgeria, etc., les darreres setmanes.
3) Derogar les reformes laborals dels anys 2010 i 2012.
Aquesta vaga general s’insereix, també, en la crida general efectuada per la nostra organització i d’altres moviments i col·lectius socials a tota la població per a la defensa de les llibertats públiques. En aquest sentit, pretén estimular i emparar una àmplia mobilització social.
Secretariat Permanent del Comitè Confederal de la CGT de Catalunya
27 de setembre de 2017
________________
La CGT convoca huelga general en Cataluña
La fecha propuesta para la huelga general es el 3 de octubre, y se confirmará hoy en una reunión con otros sindicatos y organizaciones sociales.
La huelga general se convoca a todos los sectores productivos.
En los últimos años las trabajadoras y trabajadores de Cataluña hemos sufrido una importante degradación de nuestras condiciones de vida. Hemos experimentado una caída general de nuestros salarios. Hemos visto como las reformas laborales de los años 2010 y 2012 han provocado un incremento de nuestra indefensión hacia los empresarios, que se ha traducido en mayor precariedad y un empeoramiento general de nuestras condiciones de trabajo. En paralelo, hemos asistido a un incremento de la represión, con huelguistas y militantes sociales juzgados, la imposición de multas en el marco de la Ley Mordaza, etc. Los últimos días y semanas, además, hemos observado cómo esta represión se ha extendido a muchos otros ámbitos de nuestra sociedad, en lo que parece ser un proceso general de suspensión de derechos civiles por parte del Estado.
Estas razones han motivado que el Comité Confederal de la CGT, reunido la tarde de ayer martes con una asistencia de prácticamente todas sus federaciones territoriales y sectoriales, haya decidido convocar huelga general para el próximo 3 de octubre. Los motivos que plantea esta convocatoria son, concretamente, tres:
1) Detener la suspensión general de derechos civiles experimentada estos últimos días (con registros, cierre de páginas web, violación de la correspondencia, prohibición de actos colectivos, etc), unos derechos que las últimas reformas del código penal y la " ley mordaza "ya habían dejado muy dañados. Este recorte de derechos erosiona la capacidad de defensa de la clase trabajadora en todos los ámbitos y, específicamente, en el laboral.
2) Rechazar la presencia de cuerpos policiales y militares en muchos puestos de trabajo, como hemos estado sufriendo, imprentas, escuelas, empresas de mensajería, etc., las últimas semanas.
3) Derogar las reformas laborales de los años 2010 y 2012.
Esta huelga general se inserta también en la llamada general efectuada por nuestra organización y de otros movimientos y colectivos sociales a toda la población para la defensa de las libertades públicas. En este sentido, pretende estimular y amparar una amplia movilización social.
Secretariado Permanente del Comité Confederal de la CGT
27 de septiembre de 2017
Texto completo en: https://www.lahaine.org/la-cgt-de-catalunya-convoca








Wednesday, September 27, 2017

Lénine, une autre histoire de la révolution russe





Publicado el 9 may. 2017

Le 23 février 1917 (8 mars dans le calendrier grégorien), à Petrograd, capitale de l'Empire russe, c'est une manifestation féminine qui amorce la chute du régime.
Au lendemain de grandes grèves ouvrières, l'annonce de rationnements supplémentaires dus à la guerre, mais aussi à l'incurie des autorités, jette dans la rue les femmes des faubourgs, qui, au terme d'une marche de six kilomètres, fusionnent avec un convoi de suffragettes réclamant le droit de vote dans une atmosphère de «jour de fête».
Le lendemain, 24 février, des masses d'ouvriers en grève chantant «la Marseillaise» envahissent le centre-ville en passant sur la Neva gelée.
C'est le début d'une insurrection populaire.

Sunday, September 24, 2017

España: la extrema derecha resurge a la sombra del Gobierno | Periodistas en Español

España: la extrema derecha resurge a la sombra del Gobierno | Periodistas en Español



España: la extrema derecha resurge a la sombra del Gobierno



La falta de medios y coordinación de las fuerzas de seguridad han permitido el desarollo de una concentración violenta en Zaragoza (España) que ha provocado numerosos incidentes a las puertas de un centro social en el que se desarrollaba una asamblea de cargos públicos por la fraternidad, la libertad y la convivencia, en la que se reclamaba más democracia en Cataluña.
Los partidos, confluencias y plataformas ciudadanas Podemos, Izquierda Unida, Catalunya En Comú, En Marea, Equo, ERC, Compromís y PdeCAT han publicado un comunicado en el que  manifiestan la preocupación que ha generado la actuación del Ministerio de Interior y de la Delegación de Gobierno de Aragón “que no han sido capaces de  garantizar la seguridad de las más de 470 personas congregadas en la Asamblea de cargos públicos por la fraternidad, la libertad y la convivencia, celebrada hoy en el pabellón Siglo XXI de Zaragoza”.
Zaragoza-ultras
Según estos partido políticos “a pesar de la buena actitud y profesionalidad de los agentes policiales allí presentes, se ha informado a la organización de la Asamblea de la carencia de efectivos para controlar a los integrantes de una concentración de la extrema derecha, debido al desplazamiento de agentes a Catalunya”.
Violeta Barba
Violeta Barba
Como consecuencia se han producido numerosos incidentes así como una agresión a la presidenta de las Cortes de Aragón, Violeta Barba, quien ha sido golpeada en el pecho por un objeto lanzado desde fuera del recinto.
Asimismo, cientos de personas y de trabajadores, incluidos los profesionales de los medios de comunicación, se han visto obligados a permanecer retenidos en el pabellón, por la incapacidad del Gobierno para garantizar su seguridad.
Ante la violencia y amenazas de las que han sido objeto, los organizadores del acto reivindican “el carácter de esta Asamblea, un acto de llamamiento al diálogo en el que han participado cargos públicos que representan a seis millones y medio de ciudadanos”, y sostienen que “frente al fascismo, el autoritarismo y la violencia, hoy seguimos reivindicando más democracia”.

Wednesday, September 20, 2017

Concentracións de apoio ao referendo catalá na Galiza | Ollaparo. O universal é o local sen muros

Concentracións de apoio ao referendo catalá na Galiza | Ollaparo. O universal é o local sen muros



A Plataforma Galiza con Catalunya denuncia que se está a “poñer en evidencia que se está aplicando o artigo 155 da Constitución de maneira encuberta”. Esta plataforma anunciou a convocatoria dunha manifestación que terá lugar en Compostela o vindeiro sábado día 30 de setembro, con saída ás 12:00 horas da Alameda, “en apoio á democracia e ao dereito a decidir do pobo catalán”.

Nas últimas horas houbo concentracións en Galiza para denunciar e rexeitar o operativo que se está a desenvolver en Catalunya. Varios centos de persoas na Coruña na que o escritor Manuel Rivas leu un manifesto no que apelou a defender “o dereito dos cataláns a decidir libremente o seu futuro” e asegurou que “está en xogo a defensa dos dereitos da cidadanía”. O acto rematou ao son de L’estaca, de Lluís Llach.
Tamén onte celebrábase na Facultade de Filosofía de Santiago unha mesa redonda de acceso libre no que asistiu un cento de persoas, convocado sob a lenda “A loita pola liberación dos pobos”  organizado por Galiza Nova, coa participación do portavoz das xuventudes e membro da executiva de Esquerra Republicana de Catalunya (ERC) Pau Morales; a responsabel de internacional de Galiza Nova, Navia Rivas; e o coordinador de relacións internacionáis do BNG, Rubén Cela. O venres pasado Isca organizou outro acto  na Gentalha do Pichel de Compostela con Mònica Pujadas, portavoz das AJUP (Assemblees de Joves per la Unitat Popular), Òscar Condomines, membro do movemento estudantil pola independencia, Universitats per la República e Noa Presas, militante de Isca! e deputada do BNG no Parlamento Galego.

L'estaca con subtítulos en castellano









L'ESTACA

L'avi Siset em parlava

de bon matí al portal

mentre el sol esperàvem

i els carros vèiem passar.



Siset, que no veus l'estaca

on estem tots lligats?

Si no podem desfer-nos-en

mai no podrem caminar!



Si estirem tots, ella caurà

i molt de temps no pot durar,

segur que tomba, tomba, tomba

ben corcada deu ser ja.



Si jo l'estiro fort per aquí

i tu l'estires fort per allà,

segur que tomba, tomba, tomba,

i ens podrem alliberar.



Però, Siset, fa molt temps ja,

les mans se'm van escorxant,

i quan la força se me'n va

ella és més ampla i més gran.



Ben cert sé que està podrida

però és que, Siset, pesa tant,

que a cops la força m'oblida.

Torna'm a dir el teu cant:



Si estirem tots, ella caurà...



Si jo l'estiro fort per aquí...



L'avi Siset ja no diu res,

mal vent que se l'emportà,

ell qui sap cap a quin indret

i jo a sota el portal.



I mentre passen els nous vailets

estiro el coll per cantar

el darrer cant d'en Siset,

el darrer que em va ensenyar.



Si estirem tots, ella caurà...



Si jo l'estiro fort per aquí...









LA ESTACA

(L'ESTACA)



El viejo Siset me hablaba

al amanecer, en el portal,

mientras esperábamos la salida del sol

y veíamos pasar los carros.



Siset: ¿No ves la estaca

a la que estamos todos atados?

Si no conseguimos liberarnos de ella

nunca podremos andar.



Si tiramos fuerte, la haremos caer.

Ya no puede durar mucho tiempo.

Seguro que cae, cae, cae,

pues debe estar ya bien podrida.

Si yo tiro fuerte por aquí

y tú tiras fuerte por allí,

seguro que cae, cae, cae,

y podremos liberarnos.



¡Pero, ha pasado tanto tiempo así !

Las manos se me están desollando,

y en cuanto abandono un instante,

se hace más gruesa y más grande.



Ya sé que está podrida,

pero es que, Siset , pesa tanto,

que a veces me abandonan las fuerzas.

Repíteme tu canción.



Si tiramos fuerte...



El viejo Siset ya no dice nada;

se lo llevó un mal viento.

- él sabe hacia donde -,

mientras yo continúo bajo el portal.



Y cuando pasan los nuevos muchachos,

alzo la voz para cantar

el último canto que él me enseñó.



Si tiramos fuerte...


Tuesday, September 19, 2017

"Incompetencia e caos" ( Así definía El País o 7 de decembro do 1978 a votación da Constitución.)

"Incompetencia e caos" | Ollaparo. O universal é o local sen muros





Así definía El País o 7 de decembro do 1978 a votación da Constitución. A ollada do retrovisor a veces tén a virtude de colar o principio de realidade.

Nin máis nin menos que de “incompetencia e caos” intitulaba El País no editorial após votación da Constitución española do 78.  A lei suprema e inalterabel da modélica Transición semella que foi refrendada malia  “millares de cidadáns que quixeron votar non puideron finalmente facelo”. Porén, a pesar dos laios, no que se denuncia, por certo que “30% d’irregularidades censais  en províncias como Ourense”, o relato posterior foi teimudamente requintado até ao exaxero e a  súa mitificación oficial.
E acrescenta: “De feito, onte foi votado -increíbelmente- sen un censo oficial e pechado e no contexto dun notabel caos de listaxes nas que houbo duplicidades, ausencia de baixas, desaparicións inxustificadas de moitos electores do 15 de xuño e a incorporación desordenada ao censo dos novos electores entre os dezaoito e vinte e un anos”
“A impresión xeral nas salas de prensa é que a Constitución foi ampliamente aprobada, mas tamén que a abstención foi maior do esperado”.  Unha abstención do 32,89 que parece ser non lixou  que unha cousa tan profana acadara o carácter sagrado que hoxe desperta con intres de auténtica pulsión erótica colocando no mesmo nível Constitución e Código Penal. Quer dicer, unha sublimación represiva que está a levar ás institucións españolas a unha racionalización instrumental (o mecanismo xudicial) que só apela aos límites definidos por aquela Constitución do 78 aplicando a legalidade ao prezo de cousificar e blocar o debate político.
Afirmábase no editorial do 7 de decembo do 78: “Esta é, evidentemente, unha notícia que embaza o panorama até certo ponto. Mas o que mais o embaza é o aparente desexo de esconder a cabeza como avestruces: se a democracia ten un valor, é porque as urnas falan, mesmo cando non gostamos do que din”. Vaites, vaites.
Corenta anos despois, Rajoy practica taumaturxia no canto de política (depois do 9N parecía que seria quen de ofrecer algo máis), négase a pactar un referendo, que sería a súa obriga mesmo coa intención de gañalo, mas prefire a suposta utilidade a curto prazo do poder coercitivo (apesar das formas pacíficas e respectuosas da sociedade civil catalá) que é cego e irracional frente aos fins. Porque o que fica na retina é o desatinado espectáculo da Garda Civil apañando urnas e papeletas (esta mañá rexistraba a empresa de mensaxería Unipost no Hospitalet de Llobregat e en Terrassa) ou entrando nas redaccións de determinados medios de comunicación.
Verbo do referendo do 1-O de 2017 en Cataluña, a ollada do retrovisor a veces tén a virtude de colar o principio de realidade política, que fica ben lonxe do que afirman as leis que é a realidade política. Obvio para quen alicerce a súa reflexión na historia ou na xenealoxía das ideas, mas non tanto en quen desde a única narrativa da súa formación xurídica teñen responsabilidades políticas. Cando falamos de legalismo ideolóxico referimos ese devalo autoritario, o déficit na separación de poderes, que leva aos políticos (a dereita e aesquerda) a axiren como avogados ou fiscais do Estado ( segundo o marco legal actual son ilegais os referendos?).  De momento a súa eficacia é a do curtísimo prazo próprio da domesticidade sen horizonte, a pròpia dun estado cuns índices de corrupción por riba dos estados da contorna e cun fraude fiscal que duplica a media da UE, emporiso eses indicadores e tics autoritarios están a afortalar o favor internacional a prol da autodeterminación de Cataluña  . Imos ver alcaldes eleitos pola xente detidos pola polícia cousa que non fixeron cos ministros franquistas? Todo moi elevado e edificante.

Monday, September 18, 2017

Acto de apoio ao referendo catalán esta terza feira na USC - INTERNACIONAL - Sermos Galiza - Diario de intereses galegos

Acto de apoio ao referendo catalán esta terza feira na USC - INTERNACIONAL - Sermos Galiza - Diario de intereses galegos



Senyeras



A organización xuvenil do Bloque Nacionalista Galego convoca esta terza feira un acto en apoio do referendo de autodeterminación de Catalunya, perseguido estes días por todos os aparatos represivos do Estado español.

IMG_6072 (1)Baixo a lenda A loita pola liberación dos pobos, trátase dunha mesa redonda en que tomarán parte Pernando Barrena, responsábel internacional de Sortu; Navia Rivas, responsábel internacional de Galiza Nova e integrante do Consello Nacional do BNG; Pau Morales, voceiro das JERC (as mocidades de ERC); e Gonzalo Bonnin, membro da sectorial internacional das JERC.

É o segundo acto que se fai no noso país en apoio á consulta autodeterminista, despois do decorrido a pasada sexta feira na Gentalha do Pichel, tamén en Compostela, coa participación de Mònica Pujades, portavoz das Assemblees de Joves per la Unitat Popular; Óscar Condamines, integrante de Universitats per la Repùblica; e Noa Presas, parlamentar do BNG e militante de Isca, a formación xuvenil organizadora do evento.

Quem tem um plam? ... Por Lupe Ces - Reflexions, experiências e desafios da esquerda

Quem tem um plam? ... Por Lupe Ces - Reflexions, experiências e desafios da esquerda - Ártabra 21

Quem tem um plam? ... Por Lupe Ces - Reflexions, experiências e desafios da esquerda





Por Lupe Ces [*]
17.09.2017


Galiza e a sua realidade no espaço geopolítico




Reflexionar sobre o futuro da esquerda, os resultados desa reflexom, vam estar sempre marcados polas coordenadas geopolíticas do lugar onde se fai essa reflexom. Asim, hoje, aqui na Galiza podemos fazer este debate, e resulta necessário e interessante, mas resultaria de todo estranho fazé-lo em Siria, onde o Império está golpeando co útil maço do yihadismo, para levar adiante os seus planos de destruçom dos estados de medio-oriente. Está aplicando um modelo de guerras, nom para ganhá-las, senom para manté-las vivas como armas de destruçom definitiva, que deixa aos povos indefensos. Iste é o caso de  Afganistam, Irak, Libia, Yemem... Esta é também a estrategia que se quere aplicar em Venezuela, e verémo-lo co tempo, ampliado a mais países.



Mas nós vivemos nestes tempos, nessa zona de conforte, onde as guerras, co sofrimento de milhos de pessoas, nom formam parte da nossa realidade, por mais que a solidariedade, a empatia que sentimos polos povos do mundo, permita por uns segundos, por uns dias mesmo, que se nos encolha o coraçom diante de cada nova que nos chega desses territórios. Ou mesmo, que Europa experimente por segundos, a realidade das pessoas que vivem submetidas a situaçons de guerra, em forma de atentados, case sempre realizados em tempo de eleiçons ou em médio dum conflito político relevante, como é o caso de Barcelona.



Umha zona de conforte situada na área geopolítica denominada Ocidente, nom eximida de contradiçons e problemas, mesmo onde esses problemas aumentam. Porque estamos a assistir a um aumento das desigualdades; um incremento da pobreza; um recorte de liberdades; o enraizamento do patriarcado; umha perda de soberania dos estados a favor das multinacionais, e um processo de centralizaçom e uniformizaçom que afoga os anceios de soberania dos povos a quem lhes é negada.



Unha zona de conforto, mas que descobre cada dia como se degrada o seu território e como se pom em perigo a vida das especies e a saúde das pessoas, num delirante caminho cara a destruçom da vida.



Aqui pois, toca-nos reflexionar sobre o futuro da esquerda. E quero dar dous dados a respeito do nosso país que penso que podem servir para centrar-nos sobre o tipo de sociedade á que pertencemos. Som dados bem conhecidos. Por umha banda, na Galiza existe um processo de avelhentamento da povoaçom moi acusado, com um saldo vegetativo negativo que se prolonga no tempo, morremos mais dos que nascemos, ainda que temos umha esperança de vida moi alta, de mais de 85 anos no caso das mulheres. 



Associemos a esses dados que as pessoas coa idade (por pura biologia), tendemos a ser menos ativas e participativas. Acrescentemos a isso que Galiza é um país de proprietários e, em menor medida, de proprietárias. Um 36% desses proprietários na Galiza, som-no  de mais de 10 bens imoveis; que hai case 250.000 vivendas que funcionam como segunda vivenda, e case dous milhos de veículos. Somemos a isso que hai máis de 300.000 vivendas baleiras; que o 61% da populaçom tem conexom a Internet e a cobertura educativa, sanitária e farmacêutica, polo de agora, cobre praticamente a toda a povoaçom.



Poderíamos estender-nos nas implicaçons que estes dados tenhem á hora de elaborar e levar adiante um projeto de transformaçom social, mas, de fazé-lo eu, nom seria moi rigorosa porque careço dum estudo sério e tam só  podo aportar intuiçons sobre o que isso supom. Intuiçons e conclusons tiradas dos anos de experiencia, e do trato e observaçom de muitas pessoas ao longo dos anos de ativismo e de vida. Só, e para resumir, atrévo-me a dizer:

- O conservadurismo na Galiza, que debe ser contrastado por um projeto da esquerda, tem umha importante base material, e nom só está vinculado à rede caciquil, à ignoráncia ou aos restos do franquismo.



- A perda de povoaçom, a maiores das situaçons criadas pola crise, é também produto do auto-ódio e papanatismo cara ao de fora. Um auto-odio e papanatismo, que padecemos e imos herdando geraçom tras geraçom. Póde-se entender assim que muita mocidade, mesmo podendo contar co apoio familiar para emprender mais de um projeto, prefira mal viver no estrangeiro.



- O país perde o seu sangue novo. Polo que conheço, só algumhas atividades económicas coma a vitivinícola, e nalgumha medida, o sector de gando de carne, conseguiram relevo geracional, mentres os sectores económicos como agricultura, pesca, sector naval, continuam desmantelando-se sem pausa. Salientar que é verdade que hai iniciativas económicas novas,como o sector relacionado coa produçom ecológica, ainda pouco significativo, que tem gente nova ao frente de múltiplos projetos que batalham todos os dias contra a grande industria alimentária.

Temos as bases para umha transiçom ao socialismo como modelo económico de raparto da riqueza




As características da Galiza permitiriam umha transiçom bastante doada a umha economía socialista. Somos um país cumhas bases econômicas onde poderiamos permitir-nos esse transito sem maiores dificuldades. Temos infraestruturas que garantizariam a educaçom, a sanidade e a vivenda. Temos povoaçom preparada, e terra, agua e mar para garantir a soberania alimentaria. Temos vivendas para garantir o direito residencial. Só haveria que recuperar desde o público sectores estratégicos como a energia, as telecomunicaçons, a banca e o transporte. Acompanhemos todo isto dumha política internacional onde busquemos alianças para garantir o aceso á tecnología e bens de equipo e temos a Galiza socialista que sonhamos. Nom está tam longe como pensamos a possibilidade dum reparto mais justo da riqueza e dum outro jeito de organizar a economia.





Novas formas de vida e interesses das geraçons post-transiçom



Hai outros dados que devemos manejar para orientar as nossas reflexons. Eu nom os vim nunca recolhidos, seguramente existam, seguramente alguém os tem estudados, ou mesmo, poda que permaneçam interessadamente ocultos, porque sabemos agora que os sociólogos converteram-se  nos grandes gurus dos partidos sistémicos.



Som dados referidos á forma de vida e interesses das geraçons post-transiçom. Umha informaçom moi valiosa, porque quem saiba conectar cos interesses das pessoas e entenda os resortes que movem o seu jeito de vida, captará o seu interesse e moverá as suas vontades. 



Na minha experiencia, a saúde e a estética do corpo, a imagem pessoal, as emoçons, as relaçons sociais e o ócio, centrado sobre todo nas viagens, som, os interesses prioritários destas geraçons post-transiçom. Geraçons que tenhem um moi alto nível de autoexigencia, que vivem a formaçom, nom importa em que profissom, cumha disciplina estoica, que reflicte umha capacidade importante para realizar esforços, que antes nom se nos requeriam, máxime se todos estes esforços, nom se traduzem, na maioria dos casos em estabilidade laboral. Umha estabilidade à que já lhes figeram renunciar.



As mulheres destas geraçons sofrem umha especie de desdobramento da personalidade associado a altos níveis de stress. Tenhem que ser nais perfeitas, entrenadoras e inversoras nas carreiras cara ao estrelato das suas crianças, activas sexualmente, coidadoras, com intensas relaçons sociais, eficientes no seu trabalho e, à sua vez, monstrar-se também como  seres livres e sem ataduras que  brilham por si mesmas. Bem está que a maioria nom consegue estes objectivos. Acrescentemos entom, ao stress, a frustraçom.



Outra caraterista destas geraçons que me interessa ressaltar é a sensibilidade. Umha sensibilidade ainda nom transformada em consciência política e açom, a respeito da preservaçom do meio ambiente e dos direitos dos animais. Um dos rasgos mais diferenciadores em relaçom às geraçons anteriores, que fomos educadas na frase bíblica “ crecede e multiplicade-vos e dominade a Terra”, ainda que isso supunha estender a morte pola própria Terra. 



Esa sensibilidade cara outras especies, e pola preservaçom ambiental,mesmo podería parece associada ao instinto colectivo da supervivência. Como se a nível coletivo , ou do subconsciente colectivo, estas geraçons ativassem umha alerta do perigo que como especie temos que afrontar. Porque esta vai ser umha das batalhas definitivas que estas geraçons tenhem por diante, cos desafios do cambio climático e a contaminaçom das águas e da terra.



Enquanto as geraçons anteriores, registraram antes e agora, umha alta participaçom na militáncia partidária e o associacionismo,  motivada case maioritariamente por intentar plasmar umhas ideias, melhorar e transformar a vida da comunidade, ou mesmo pola conviçom de ter que liderar e protagonizar esses cámbios, o sentimento colectivo nestas novas geraçons, passa pola peneira do principio de reciprocidade “eu dou se ti me das”, “eu dou na medida que recebo”, e a implicaçom em movimentos e associaçons é, em consequência, moi reduzida. Valora-se muito o tempo pessoal. As reunions, o trabalho político... semelha tempo perdido. Assim, ficam na política aquelas pessoas que a vem como um campo profissional, onde quem se tem que esforçar é quem vive dela. A política para quem a trabalha. A esquerda político-institucional passou a ser, para os olhos da maioria social, umha alternativa profissional que, no caso da esquerda, vai fazer às instituiçons “o que se poda”.



Nom vou cair na soberbia, nem na ignoráncia, de valorar do mesmo jeito a todas as pessoas que se comprometem para fazer política de esquerdas desde as instituiçons, nem negar o compromisso transformador de muitas delas, mas a visom geral que se tem é ista. Eu compartilho responsabilidades. Isto é o que conseguimos co caminho andado até agora. O caminho institucional converteu-se numha agencia de colocaçom , e  o PP é o paradigma do que falo. Foi o partido que conseguiu, depois das crises do Prestige e da Guerra do Irak, umha renovaçom geracional sem precedentes, porque claramente oferecia um posto de trabalho e umha oportunidade para medrar económica e socialmente. A maiores, gera umha ocupaçom indireta significativa, mesmo se temos em conta que moitas pessoas, muita rapazada também, o seu primeiro contato coa política som os 150€ que o PP lhes paga por ser interventores nas mesas eleitorais. Temos que reconhecer que a todo isto ajuda desde logo o participar no chamado “jogo político”, coas cartas marcadas. Os jeitos da mafia som moi efetivos.



Mentres, a esquerda partidária tinha e tem grandes dificuldades para conseguir participaçom, porque as expectativas sempre som moi limitadas, “saem poucos da lista e nom se cria trabalho indireto”. Começa mesmo a ser moi habitual que rematado um processo eleitoral, os e as candidatáveis nom elegidas, aleguem falta de tempo para continuar coa atividade na organizaçom ou nos movimentos sociais onde se lhes convida a participar.



Cumpre também encontrar as razons polas que concelhos onde se tem aplicado políticas de esquerda ao longo dos últimos anos, onde se melhoraram as infraestruturas, o desenvolvimento económico e cultural, onde se dam melhores serviços, onde as instituiçons estam governadas por pessoas honradas e singelas, o Partido Popular segue a ser o mais votado nas convocatórias que nom som eleiçons municipais. É o caso de Allariz, Sam Sadurninho, e seguramente outros que nom alcanço a conhecer tam bem. Hai que perguntar-se por quê, as nossas políticas nom alcançam a transformar o pensamento colectivo. Porque a esquerda, nom é mais infraestruturas, melhores serviços, boa gestom... A esquerda é o pensamento e a vontade colectiva de preservar o bem comum, de transformar a realidade para acadar maiores cotas de bem-estar para as pessoas e as suas comunidades, de construir modelos de governança local e mundial baseados nos valores da liberdade, a igualdade e o respeito à diversidade. As políticas que temos que implementar, devem estar logo orientadas para fazer hegemónico esse pensamento e unir o maior número de vontades para conseguir esses objectivo.




O impulso para os cámbios sempre vem da maioria organizada




Os Movimentos Sociais na Galiza nom passam polo seu melhor momento. As razons penso, quedaram enumeradas no apartado anterior (envelhecimento da povoaçom, interesses e formas de vida diferentes das novas geraçons…), porque ser, som mais necessários que nunca. 



O movimento sindical perdeu cotas moi altas de confiança e sofre as consequências dunha profissionalizaçom das suas direçons que o levam, na maioria dos casos, a ser meras gestorias de despedimentos e expedientes de regulaçom ou liquidaçom de empresas. 



Seguem tendo reconhecimento social o Feminismo e o Ecologismo. O primeiro porque os  seus logros som patentes, e mesmo para as novas geraçons, é patente também a necessidade de luitar por defender esses logros e aumenta-los. Ademais, conseguiu um tímido, ainda que constante relevo geracional, com cámbios no discurso e nas formas de ativismo. O segundo, o Ecologismo, porque se ajusta á sensibilidade incipiente das novas geraçons com todo o que tem a ver coa defensa dos animais e o planeta, e porque consegue associar o ativismo com a pratica dum ócio alternativo.



A historia ensina-nos que as necessidades e sobre todo as demandas da sociedade organizada, cristalizam em movimentos sociais e políticos que a sua vez produzem os cámbios reais, bem a través de cámbios institucionais, ou bem destruindo as instituçons caducas e dando passo a novas instituçons e formas de governo.



Na Galiza cumpre investir muita energia na organizaçom social, incorporando os cámbios nesses processos organizativos, que permitam a participaçom das novas geraçons, cos seus jeitos e interesses. Isto é totalmente necessário e condiçom sine qua non para que a participaçom nas instituçons reflita e permita transformaçons do sistema político-económico. 



Dessa energia e desses processos sairam os novos liderados. 





Os caminhos andados, de éxito ao fracasso, do fracasso ao éxito



Moi rapidamente sinalar, a groso modo, quais forom os caminhos andados nos últimos tempos. Queria sinalar dous momentos onde estivemos moi perto de conseguir que algo cambia-se:



- Em primeiro lugar na crise do Prestige. Moita gente na rua mobilizando-se durante meses, combinando ativismo, critica política, superando ao estado na responsabilidade de recuperar as zonas afetadas… Todo um capital humano e político que cristalizou num segundo movimento “Hai que botá-los” e que propiciou um governo bipartito. Mas este governo,  governou, salvo exceçons, de costas aos movimentos que o pariram e se permitiu cumplicidades co poder econômico e mediático que o destruirom.



- Em segundo lugar, o impulso político retomado coa irrupçom de Age, que bebia diretamente dos processos internacionais da nova esquerda altermundista e do 15M. Um novo discurso que propunha um processo constituinte, horizontalidade, transparência, participaçom,…., e que foi criando frustraçom na medida em que nom existia coerência entre o discurso e a acçom; que nom conseguiu superar o maior obstáculo da esquerda, a necessidade da unidade. Na Galiza sempre falta algumha pata quando se quer construir umha mesa. Um projeto, que na sua última expressom, frustrou, baixo o meu ponto de vista, as aspiraçons que puséramos nela moitas pessoas, porque estava chamada a ser a nova representaçom nacional nas instituçons espanholas. O caminho presenta-se incerto.





Construçom, destruçom. Responsabilidades na liquidaçom do capital humano e político que nos pertence



Cumpre sinalar, a responsabilidade que existe no processo de  liquidaçom da herdança depositada nas organizaçons políticas e sociais por milheiros de pessoas que dedicaram, tempo e esforço para erguer expressons organizadas da esquerda na Galiza. Um processo levado adiante por pessoas e interesses que desde a acomodaçom e o exercício das ridículas cotas de poder, mas poder a fim de contas, que existem dentro das organizaçons, criaram divissom, frustaçom e cansaço. 



Nom quero esquecer, a parte que lhe corresponde nesse processo de liquidaçom,  aos esforços levados adiante por parte dos serviços de inteligencia do estado. Instituiçons moi ativas, ao serviço dos interesses da preservaçom do sistema, que intentam controlar e minar os movimentos e associaçons alternativos. Esta atividade e estas instituiçons, deveram ter algúm interesse para a esquerda, pola conta que nos tem, e investigar e analisar as suas estrategias, ou quando menos ser conscientes de que existem.



A herdança é valiosa, nom podemos destragá-la. 





Um plano para Galiza, um plano para o cambio económico e social



Dim que hai que fazer moitas cousas porque algumha sairá bem. Também dim que os éxitos venhem dum longo caminho de ensaio e error. Eu digo que na Galiza hai umha visom minifundiária das estrategias. Que desde a esquerda neste país, soesse confundir a naçom coa organizaçom, e como tal, as estrategias fracaram, porque nom se pensa a longo praço. Cumpre pensar como definir esse obxectivo comum de efeito multiplicador que permita a recuperaçom da soberania nacional. Porque é vital multiplicar o efeito de miles de acçons que muitas organizaçons e coleitivos estam a realizar,  e mostrar um poder constituinte em formaçom. 



Em muitas ocasions,  as iniciativas políticas na Galiza semelham secundar as iniciativas ou processos que se estam a dar noutras naçons do estado. Se em Catalunya questionam o Concerto Económico, nós também. Se em Euskalerria elaboram o discurso de mais competências, nós também. Mesmo os processos de luita armada que se deram neste país, tiveram umha grande dose de mimetismo. E nestes últimos anos, intuímos um hipotético processo constituinte no estado, e aló fomos, a aproveitar as sinerxias a ver como nos ia…,e foi-nos mal. Erramos na analise. A realidade monstra um novo cenário onde a possibilidade de ruptura democrática, de processo constituinte, esta a dar-se em Catalunya, cumha resposta muito autoritária e repressiva por parte do estado, e umha possiçom nada rupturista, por parte de quem íam ser os nossos companheiros de viagem constituinte.



Se quadra, por ser umha naçom diferente, há ser algo diferente o nosso processo político. Mas sabemos que quando temos um problema temos que ir na busca da soluçom, quando estamos ante um perigo ou ameaça, imos buscar como defender-nos. Assim, levámo-lo fazendo ao longo de muitos séculos nesta velha naçom Europea, marcada no seu adn por múltiples fracassos. Polo tanto ergueremo-nos para construir o que precisamos, as novas geraçons também o faram, ao seu jeito. 



Se fomos o primeiro reino suevo; fixemos a primeira revoluçom europeia contra o poder feudal; construímos a primeira resposta de masas contra umha agressom medioambiental como no caso do Prestige, ninguém pode negar-nos a possibilidade de que sexamos num futuro próximo, a primeira república socialista do noroeste europeo. A República Socialista da Galiza, garante da vida e da defesa do território.  



Como conclusom e para finalizar:



Para reflexionar sobre o futuro da esquerda, nom podemos esquecer a situaçom da Galiza na zona de conforto que o Império limitou, fronte a destruçom por guerras permanentes, de extensos territórios da periferia do Império.



Na Galiza hai umhas geraçons chamadas a conformar o projeto da esquerda do século XXI que tenhem formas de vida e interesses diferentes e precisam espaços de ensaio e error para levar adiante esse projeto.



Umhas geraçons que tenhem que dar a batalha na defensa do território, e fazer hegemónico um novo modelo humano nom depredador, que preserve a vida no planeta.





Nota.-

Intervençom na jornada de reflexom e coloquio celebrado o 15 de setembro de 2017, na Facultade de Filosofía de Compostela, sobre os desafíos aos que se enfronta a esquerda a nivel mundial. O acto foi organizado pola eurodeputada galega Lídia Senra, integrada no Grupo Confederal da Esquerda Unitaria Europea/Esquerda Verde Nórdica (GUE/NGL), onde ademais da participación da propia diputada, presentou o compañeiro David Rodríguez (O Funambulista Coxo); e interviron também  o sociólogo portorriqueño, membro fundador de Europa Decolonial, Ramón Grosfoguel; a Comandante Guerrilleira nicaragüense, presidenta tamén da Fundación Popol Na, Mónica Baltodano; ou a activista do Movemento Autónomo de Mulleres de Nicaragua e integrante do Foro de Mulleres para a integración centroamericana e do Caribe, Haydee Castillo+info. 



[*Lupe Ces Rioboo -Caranza Ferrol 1958, é mestra, feminista e activista social. Forma parte do Colectivo Ártabra 21.  Blogue persoal: Caranza free opiniom. 

Facebook e Twitter.

---