Moitos famosos que apoiaron para as aleccións de 2011 ao recén guillotinado Tomás Gómez subscribiron catro anos despois un manifesto apoiando a candidatura de Angel Gabilondo, o seu victimario e substituto. Xorde así unha nova xeración de intelectuais inorgánicos, capaces de sorber e soprar ao mesmo tempo.
Cando chegan as eleccións, unha vez cada catro anos máis-menos, as intelectuais e artistas afán publicitarse subscribindo manifestos de apoio aos seus políticos preferidos. É a forma que ten a intellitgentsia de saír do barbecho voluntario en que adoita recluírse os restantes 364 días do tres anos restantes. Porque de normal non frecuenta os piquetes das folgas, nin lla ve alzando a voz ante os desafiuzamentos a pé de rúa ou denunciando as políticas cleptómanas da grande banca. Tampouco é habitual que irrompa na esfera pública denunciando esas “inxerencias humanitarias” que socializan o horror e a miseria para a poboación civil dos países afectados. Aínda que sempre houbo valiosas excepcións que, polo demais, confirman a regra por simples razóns de cómputo numérico. Por exemplo no caso de Willy Toledo na franxa junior ou do desaparecido José Luís Sampedro na categoría senior.
Agora mesmo, cun horizonte inzado de citas electorais está a producirse unha desas típicas aliñacións estelares. E como de costume en asuntos relacionados coa cultura, os partidos máis madrugadores son os de esquerdas.
Está o xa clásico pronunciamiento de actores, directores e cantantes a favor de Esquerda Unida (Pedro Almodovar, Miguel Ríos, Victor Manuel, Joaquín Sabina, etc.), ilustre elenco que campaña tras campaña renova con tenacidade a súa fidelidade á coalición verdevermella. E na mesma beira ideolóxica, a escuadra de escritores e profesores que acode cíclicamente a situarse coas siglas do PSOE, sen refractarles demasiado o que fixesen ou refugallo os seus dirixentes durante os seus períodos executivos de goberno. Chova o GAL ou diluvie o austericidio ditado pola Troika, móstranse inconmovibles nas súas conviccións.
Porque no rutineiro tío-vivo en que se converteu a “votocracia representativa”, sempre hai algunha opción alternativa que percibamos como peor. Ao mandato de Rodríguez Zapatero coas súas pioneiras contrarreformas laborais, o agravamento das pensións ou a estocada ao artigo 135 da Constitución para que o pago da débeda contraída para salvar á banca teña prioridade sobre calquera outra continxencia, sucedeu o de Mariano Rajoy con máis do mesmo no terreo de axustes e recortes antisociais e asc onsabidas medidas vicarias e carcas que perpetra a dereita cando as urnas lles son favorables. Por iso é polo que a tradición en España sexa votar en contra de e case nunca votar a favor de. O “voto útil” é o imperativo da nosa colérica e suicida cultura política. Unha auténtica ruleta rusa do eterno retorno. Un auténtico voto inútil por puro irracional.
Porén, neste crítico 2015 en que o bipartidismo dinástico imperante ve ameazada a súa existencia están a darse situacións paradoxais nunca vistas. Sobre todo cara á batalla de Madrid, que o próximo 24 de maio dirá quen se fai co Concello da capital ou sobe ao podio da Comunidade. A Vila e Corte converteuse nun improvisado parque temático onde PP-PSOE rivalizan en mercadear todo xénero de gollerías á hora de captar o si dos incrédulos madrileños, fartos de saír de Málaga para entrar en Malagón e tiro porque me toca.
Dá risa ver a Esperanza Aguirre coa súa cadeira de brazos Chester inchabel por toda parte, largando ocorrencias como sacar aos indixentes do centro porque “asustan ao turismo”, que a retratan como a verdadeira Dama de Ferro” de Xénova 13
Ou á ex delegada do goberno, Cristina Cifuentes, póndose estupenda defendendo o obvio da constitucional do dereito de manifestación, que a aspirante neoliberal á alcaldía pon en dúbida. Cousas veredes!
Aínda que, ben mirado, no PSOE supéranse. Fulminado o candidato das bases, Tomás Gómez, alias “invictus” para o aparato, polo tándem exterminador de Ferraz e El País, en favor do ex ministro de ZP Angel Gabilondo, as inquebrantables adhesións da cota intelectual han voltar onde adoitaban. Literalmente. Porque moitos dos abaixoasinantes que veñen de apoiar a candidatura de Gabilondo son os mesmos que en 2011 secundaron orgullosamente noutro manifesto similar a Tomás Gómez (http://www.elmundo.es/elmundo/2011/03/29/madrid/1301431919.html). Co poeta e premio Cervantes 2006 Antonio Gamoneda á fronte e caras tan populares como a de Álvaro de Luna (O Algarrobo da serie televisiva Curro Jiménez). O problema é que cando isto ocorre coas persoas lidas, insípidos palmeiros de ditados tan antidemocráticos e despóticos como cargarse a un candidato elixido en primarias, un debe temer o peor dunha exministra de Cultura que confundiu ao escritor Saramago con “a bailaora Sara-Meigo”. Vese que a política lles une e o gremio xúntalles.
…moitos dos abaixoasinantes que veñen de apoiar a candidatura de Gabilondo son os mesmos que en 2011 secundaron fachendosos a Tomás Gómez noutro manifesto semellante
O socorrido xornalismo amarelo “non deixes que a realidade che estrague unha boa historia” enféitase de gala cando estalan as campañas electorais coa súa pirotecnia de agit-prol. O exemplo do metafísico e ex frade Gabilondo é de misal. Foi saudado por “300 intelectuais” (http://ccaa.elpais.com/ccaa/2015/04/27/madrid/1430169625_760925.html) como o “invictus de reposto”, aínda que as últimas sondaxes advirtan que obterá menos votos e escanos que o orixinal ao que axudou a enterrar. E entón a boa historia do conto consiste en sostenella e non enmendalla cun candidato que foi ministro consentidor na segunda e retrógrada lexislatura de Rodríguez Zapatero (tamén a do apoio militar á incursión militar en Libia e a cesión de España para cuartel xeral do escudo antimísiles de EEUU). O mesmo que desde a carteira de Educación profundou o Plan Bolonia e abenzoa a rede Universia do Banco de Santander, dúas receitas que serviron para entregar a educación superior aos mercados empresariais e financeiros. Hai moitas formas de gritar morra a intelixencia!
(Última hora. O secretario xeral socialista Pedro Sánchez (un dos nosos?) acaba de anunciar que se chega ao poder derrogará a contrarreforma laboral do Partido Popular. Nada afimou, porén, da que aplicou o goberno de Zapatero, réxime pioneiro na sabotaxe dos dereitos laborais e das pensións. Tamén manifestou a súa intención de promover unha modificación do Estatuto dos Traballadores para que os convenios laborais sexan competencia exclusiva das centrais e non dos comités de empresa. Con certeza, o líder do PSOE quere apontoar o bipartidismo sindical para impedir que colapse como está a ocorrer na área política co duopolio formado polo PP e o PSOE, asulagados no descrédito xeral e a corrupción institucional).
No comments:
Post a Comment