Carta á Rapariga de Gaza
Querida filla da area e o fío,
escríboche con letras de fume e ferruxe,
mentres o teu nome—Gaza—se esfiaña
como unha gasa que nunca atinxe
a vendar a ferida escura do mundo.
Antes tecían tatriz nas túas veas,
teares que cantaban baixo o sol de laranxeiras,
agora só queda o fuso roto dos misís,
A urdime convertida en cicatriz muda
Roubáronche o pan e o resío,
converteron a auga nunha arma,
a sede é un coitelo que talla
a túa gorxa e a dos que dicías irmáns.
A fame abre gabias nas túas mans,
mentres o mundo mira, hipnotizado,
o teu xenocidio en pantallas de plasma:
un pobo enteiro desangrándose en directo,
as súas voces—paxaros sen ás—
engaioladas en algoritmos de friúra.
Gaza xa non é cidade, é entullo que canta,
un verso roto onde os nenos xogan aos agochos
entre ferralla e sombras.
O sol segue nacendo, impávido,
pero ata a luz foxe das túas rúas,
e os paxaros—como os teus risos—
aniñan en cráteres.
E ti, rapariga dos ollos queimados,
acariñas o baleiro que deixou a túa nena,
mentres a morte che cuspe cinzas e balas.
Entón, entre o fume, abres a boca
e da túa gorxa nace unha nana,
un arrolo tecido con raíces e bágoas,
pra abalar á pequena ausencia
que o ferro converteu en po e en brasas.
O teu canto é un punhal florecido,
unha semente insaciável baixo as escouras,
un berro a lume vivo que fura titulares e rezos.
Sabes que o mundo apagará as súas pantallas,
pero a túa voz—como a gasa antiga—
enredarase na memoria do vento,
e ninguén poderá esfiañar o teu nome.
Co sol que non abonda para limpar o sangue,
pero persiste, testemuña muda,
asino esta carta na túa pel de sonora dozura
e pregunto a ese baleiro que arde:
Cando deixarán os deuses de tecer mortallas?
A estas alturas, Deus morreu ou é ateo
Para a que canta onde outros só ven ruína
No comments:
Post a Comment